Alienation

Vandaag zat ik naar een presentatie van Communicatiestudenten over 'alienation' te luisteren. Hun stelling was dat mensen tegenwoordig steeds meer van elkaar vervreemden en het directe contact met hun medemensen zoveel mogelijk proberen te ontwijken, bijvoorbeeld door in het openbaar naar hun iPod te luisteren, met hun telefoons in de weer te zijn of op andere manieren te laten merken dat ze niet bereikbaar zijn voor de buitenwereld.

Ik was heel nieuwsgierig naar hun eigen opvatting: wilden ze alleen een trend signaleren, of was het iets dat ze bij zichzelf herkenden?

"Maken jullie wel eens spontaan een praatje met iemand als je toch op de bus zit te wachten? Of als je al heel lang in de rij staat? Glimlach je wel eens naar vreemden"
Ik schrok een beetje van hun antwoord: "Nee, waarom zou ik dat doen? Ik ken ze niet en ben niet geïnteresseerd in wat ze doen. Ik doe wat ik doe en wat zij doen, moeten ze zelf weten. Let's mind our own business."

Ikzelf begin graag een gesprekje en heb al veel inspirerende ontmoetingen met onbekenden gehad. Oké, niet iedereen is even enthousiast, maar de meeste mensen vinden het wel leuk en komen echt los. Over sommige verhalen heb ik nog lang nagedacht, zoals dat verhaal van een vrouw, die me vertelde dat ze door haar scheiding dakloos was geraakt. Ze zag er eigenlijk heel netjes uit (zo bevooroordeeld ben ik dan toch wel weer) en ik kon het niet nalaten om daar wat van te zeggen. Ze zei dat ze nog heel bevoorrecht was, want ze liep alleen overdag op straat; 's nachts kon ze soms bij vrienden slapen en als dat niet lukte, ging ze naar de opvang. 


Ik ben nieuwsgierig naar andere mensen. Wat doen ze, hoe denken ze en wat motiveert hen? Als ik niet de durf heb om iemand aan te spreken, zou ik dat nooit te weten komen.