De weg van de Tangkuban Perahu naar de zwavelbaden van Ciater is vol hobbels en gaten. Vooral de oprijlaan naar het resort is er heel slecht aan toe. Toen Liesbeth voorstelde om de zwavelbaden te bezoeken, dacht ik eigenlijk dat we naar het openbare park zouden gaan waar ik met mijn vader ben geweest. Het was de plaats waar de gewone bevolking heenging om — weliswaar geheel gekleed — te zwemmen en te badderen. Het was er in ieder geval een stuk gezelliger dan hier. De plek waar we nu zijn maakt me mistroostig want het straalt slecht onderhouden vergane glorie uit.
Liesbeth heeft al een keer laten doorschemeren dat ze het vroeger heel zwaar heeft gehad. Het heeft me nieuwsgierig gemaakt en ik begin voorzichtig wat vragen te stellen.
Liesbeth is al vóór haar dertigste weduwe geworden. Gelukkig heeft ze een goede opleiding en kan ze zichzelf en haar twee dochtertjes zelf onderhouden. Als jonge weduwe zijn er genoeg mannen die wel iets met haar willen beginnen maar die uitnodigingen slaat ze allemaal af. "Ik had twee jonge dochters in huis en dan durf je het niet aan, snap je." Op haar werk in Bandung leert ze een man kennen die haar voorstelt om als gids bij zijn reisbureau in Jakarta te gaan werken. De opleiding tot gids kan ze gratis krijgen en omdat ze al Engels spreekt, hoeft ze alleen nog goed Nederlands te leren om ook de stroom (vooral) oudere, Nederlandssprekende toeristen wegwijs te maken. De man zorgt ervoor dat ze een klein huisje in Jakarta kan betrekken, net groot genoeg voor haar en haar dochters. Als ze moet werken en lange tijd van huis is, zorgt de buurvrouw voor haar kinderen.
De oudste dochter krijgt rond haar twintigste allerlei lichamelijke klachten waar de specialisten geen verklaring voor hebben. Ze proberen allerlei medicijnen op haar uit, maar niets helpt. Uiteindelijk blijkt ze aan een zeldzame, degeneratieve, reuma-achtige ziekte te lijden waarvoor nog geen medicijn bestaat. Ondanks de slopende ziekte studeert de dochter nog af aan de universiteit van Jakarta, maar overlijdt helaas niet lang daarna. Op het moment van overlijden zit Liesbeth net op Bali, waar ze nog één dag moet werken om haar reisgezelschap naar het geboekte hotel te brengen. Haar baas besluit het nieuws van het overlijden een dag achter te houden, zodat zowel zij als haar reisgezelschap, zonder te worden beïnvloed door het trieste bericht, afscheid van elkaar kunnen nemen. De baas zorgt er wél voor dat er een vliegticket op Denpasar Airport klaarligt om Liesbeth snel naar huis te vliegen.
Liesbeth werkt veel, hard en is heel zuinig. Daardoor kan ze met een kleine hypotheek een huisje in Malang kopen. Haar broer, die in Almere woont, is ernstig ziek en wil nog één keer zijn geboorteland zien. Liesbeth geeft hem gastvrij onderdak. Ze hebben het gezellig samen. Voordat haar broer teruggaat, stopt hij haar een envelop in handen met de woorden "Hier, Elisabeth, dit is voor je verjaardag. Misschien kan je het gebruiken." Wanneer ze de envelop openmaakt, ziet ze dat ze haar huis in één keer kan aflossen.
Ik ben danig onder de indruk van haar verhaal. Liesbeth heeft het op vaag-vragende maar toch monotone manier verteld. Ik neem niet aan dat ik de eerste ben met wie ze het deelt en ik ben ervan overtuigd dat ik niet de laatste zal zijn, maar ik denk dat iedereen, na het horen van dit verhaal, wel even zal moeten slikken. En in deze verveloze omgeving komt het verhaal harder aan.
Ik leg mijn hand op Liesbeths arm. Ik weet even niets te zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten