Bali 2014 – Ubud

Vorig jaar hebben we met het hele gezin een reis door Java gemaakt. Zoals menig reis naar Indonesië, wordt hij afgesloten met een weekje Bali. Ik had geen band met Bali. Mijn vader is op Java geboren en mijn moeder op Sumatra, maar doordat ik de laatste dagen op Oost-Java als minder prettig heb ervaren en Bali mij als een warm bad verwelkomde, besloten we om terug te keren, maar dan met z'n tweeën.

De impressies zijn ter plekke geschreven, maar in dit blog achteraf geplaatst.

Oh wat een zennnnnnn! We zitten op de veranda van de bungalowkamer in Ubud. Uitzicht op de rijstvelden (weliswaar droog, maar een kniesoor die daarop let) en in het gezelschap van allerlei kwetterende, kwakende ratelende schepseltjes. Het is wel een beetje tempo doeloe in de vorm van een heel langzame waterkoker (voor de koffie toebroek), geen extra stopcontact en sloffende wifi. Maar wat maakt dat uit! Ik voel me thuis en Dick zit al in de koffer te rommelen om zijn 'baaitje' te zoeken.

De vliegreis viel me niet tegen, hoewel ik in het begin heel argwanend de vlucht op het schermpje vóór me heb gevolgd omdat dat daar nog de rechtstreekse route over Donetsk gevolgd werd. Hoewel we op grote hoogte vlogen, was het uitzicht bij tijden adembenemend. Het gebergte dat Turkije scheidt van Irak lag er onherbergzaam bij. Af en toe zag je een samenklontering van huizen (op die hoogte zal het een stadje zijn geweest). Dat is het voordeel van online inchecken en plaatsen reserveren bij een raampje.

De dames van Garuda moeten allemaal hetzelfde gekapt zijn: een Franse wrong met een lange pony die heel gracieus op rechts hangt. Als je kort haar hebt, wordt het haar net zo lang in de goede richting gelakt totdat het de schijn van wrong heeft.

Het eerste wat je bij aankomst op Sukarno-Hatta moet doen is een visum kopen. De regering had net per 1 juli het tarief verhoogd. IND 200.000, of $35, of €28 p.p. De meesten die op deze vlucht zaten, gingen net als wij door naar Bali. 

Op weg naar de transferhal kreeg ik een krant met waaier in de handen gedrukt. De Ramadan is bijna afgelopen en de waaier wilde nog eens extra benadrukken dat je je tot op het laatste moment aan de regels moet houden.

De chauffeur die ons van Denpasar naar Ubud brengt heet Made. Dat is de naam die je krijgt als je als tweede zoon in een Balinees gezin geboren wordt. Ik geniet van het drukke verkeer waar iedereen z'n weg zoekt zoals het hem uitkomt. 

Het Saren Indah Hotel waar we nu zitten, ligt tegenover het Monkey Forest. Er wordt al voor gewaarschuwd dat de apen soms de straat oversteken om een kijkje te nemen bij hun mensenvrienden. Gelukkig nog niet bij ons, want apen en ik accorderen niet zo goed. Misschien ben ik zelf te monyet om hun streken te doorzien.