Op dit stuk strand hebben drie verkoopsters het voor het zeggen: Sari, haar dochter (voor armbandjes, riemen en kettingen), en een zekere Asih. Er lopen ook wat mannen rond met houtsnijproducten en schelpen, maar die zijn niet zo fel als de dames en laten zich makkelijker afwimpelen. Maar mijn 'Maybe tomorrow,' van een paar dagen geleden beschouwt Asih als een belofte. Elke dag wanneer we op het zeeterras zitten, komt ze naar ons toe en zegt 'Don't forget, Ibu, you buy something from Asih, ya?'
We zitten net aan de lunch, of eigenlijk hebben we net besteld, of zie ik Sari in de verte al aankomen met een groot pak kleding op haar hoofd. Om haar vóór te zijn, wenk ik haar en vraag of ze Asih wil halen. Wanneer Asih even later lachend bij de doorgang naar het strand staat, loopt Sari argwanend om haar heen. Ik wil batikshirts voor Dick kopen en voor de juiste maat heb ik de breedte en de armsgaten opgemeten. Net wanneer Asih me twee shirts van verschillende maat wil laten zien, heeft Sari al een ander shirt (van haar) uitgespreid. 'This is good size, I know,' Ik zie dat het een Indonesische L is, veel te klein. Ik pak mijn meetlint en begin Asih's shirts te meten. Eentje heeft de perfecte maat, maar niet de juiste kleur. Ze belooft me om andere te halen.
De lunch staat inmiddels al een poosje af te koelen. Ook de strandhond is naar het terras geglipt en heeft van Dick al wat appetizers gekregen. Mijn lunch wordt 60/40 tussen Hond en mij gedeeld.
Asih komt terug met de juiste maat en kleuren die Dick heel goed zullen staan, al weet hij dat zelf nog niet.
Het is veel te heet om lang te onderhandelen. Ik heb de prijs van Krisna Oleh-Oleh Bali in mijn hoofd en het afdingen lukt aardig, al hou ik mijn rechterhand op mijn rug, want elke keer wanneer Asih een prijs zegt, steekt ze haar hand uit om de koop te bezegelen en als je die pakt, zit je eraan vast. We hoeven niet zo lang te onderhandelen; ik gun het haar graag. Zowel Asih als ik zijn tevreden met ons resultaat.
Het begint al te schemeren. Ik zit ik op de veranda ons verblijf in Lovina te overpeinzen. Ik heb me hier, in het Adirama Beach Hotel echt thuis gevoeld. Je hebt hier grote vrijheid in je doen en laten. Het personeel houdt alles op ontspannen manier nauwlettend in de gaten, maar je voelt je niet bespied, eerder veilig. Lovina, en zeker dit hotel, zijn de moeite waard voor een toekomstige long-stay. Opeens ruik ik de geur van wierook. Het offervrouwtje is met haar avondronde bezig. Geconcentreerd en met toewijding voert ze de handelingen uit. Ze straalt rust uit, die ik gretig in me opneem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten