Srie vraagt of we het warenhuis Krisna Oleh Oleh Khas Bali kennen. Je kunt er kleding, sieraden/accessoires, mooie sarongs, tassen en typisch Indonesische snoeperijen kopen. Volgens haar is het in vergelijking met Hardy's zeer luxe. De kwaliteit is ook beter en de prijzen navenant hoger. De vestiging is pas een paar maanden geleden geopend.
We zijn nieuwsgierig geworden en vragen Srie om voor transport te zorgen. De odong-odong is net weg, maar de hotelauto is wel beschikbaar.
De begroeting in de winkel is vriendelijk en de eerste indruk is rustgevend. Bij Hardy's kan het aanbod wat overdonderend zijn, het etaleren van de hoeveelheid grijpt je naar de keel. Ik ben eigenlijk ook benieuwd naar de prijzen. Ik kreeg het idee dat de prijzen hier vergelijkbaar waren met wat ik gewend ben in Nederland, maar het valt heel erg mee. De prijzen liggen eigenlijk veel lager dan die van de verkoopsters op het strand, waar ik een leuke halsketting voor 50.000 rupiah gekocht heb. Het kost naar Nederlandse begrippen geen drol, maar voor dat bedrag kan ik hier zeker vier mooie halskettingen kopen.
Op zoek naar een mooi shirt voor Dick, spreek ik een verkoopster aan die alvast begint te giechelen. Vandaag heb ik geen zin om mee te giechelen, want ik ben hier voor serious business. Het grappige is dat ze qua maatvoering hier de shirts wel in de wijdte aanpassen, maar geen rekening wordt houden met de uitsnijding van de armsgaten. Zo kan het dus gebeuren dat Dick een shirt past waarin hij zijn armen niet langs zijn lichaam kan laten hangen maar hem wel de juiste houding geeft om als vogelverschrikker in de sawa te staan. Na lang passen en nog meer gegiechel, wordt er eindelijk een shirt gevonden met een redelijke vrijheid van armzwaai. Af en toe wuif ik Dick wat koelte toe met mijn waaier want de her en der verspreide airco-units hebben net niet genoeg capaciteit om de hele ruimte te koelen.
We hebben twee uur uitgetrokken om er rond te kijken. Ik doe dingetjes in mijn mandje, leg ze terug, doe ze toch weer in het mandje... eigenlijk de gewone gang van zaken, althans voor mij.
Wanneer we uiteindelijk bij de kassa staan hebben we een shirt, twee hoeden en een hoop snoepgoed in het mandje. Ik ben niet gezwicht voor de leuke tassen en al die grote en kleine hebbedingetjes. We hebben wel een forse zak Bali-koffie gekocht. Het hotel heeft geen koffie-en theevoorzieningen op de kamer en ik mis de mok koffie om de dag mee te beginnen. Gelukkig had ik thuis voor alle zekerheid zo'n electrische verwarmingsspiraal in de koffer gemikt. Nu hoeven we niet voor elke kop koffie naar het restaurant of roomservice te bellen.
Buiten proberen we nog bij een BRI ATM geld te pinnen, maar helaas lukt dat niet. Dan maar naar het restaurant om wat dim sum en een groot glas teh es te bestellen, in afwachting van ons retourvervoer. Even later zien we de odong-odong al het terrein op scheuren. Toch maar even doorrijden naar Lovina-centrum om bij de tot nu toe betrouwbare BNI ATM geld te pinnen. 'Niet teveel contant geld opnemen,' waarschuwt Dick, maar we vertrekken hier vrijdag om daarna nog zeker dertien dagen in Sanur te zitten. Dat contante geld raakt echt wel op!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten