De chauffeur, Pak Wayan, staat al op ons te wachten wanneer we uitchecken. Het is een iets oudere man met vriendelijke ogen. In Ubud is het razend druk en ik zit wat stilletjes achterin. Hoewel ik makkelijk tegen iedereen aan kan staan te kletsen, voel ik me altijd een beetje ongemakkelijk wanneer ik bij een vreemde in de auto zit. Dick zit er ook stil bij, erop vertrouwende dat ik straks het initiatief neem.
Nadat we Ubud uit zijn en de stilte pijnlijk begint te worden, begin ik mijn 'Tante Es'-vragen te stellen, maar gezien zijn leeftijd zal ik maar naar zijn kinderen vragen.
Pak Wayan is behalve chauffeur ook priester. Het Hindoeïsme heeft graag dat priesters getrouwd zijn zodat ze weten hoe het er in het dagelijkse leven aan toe gaat. De echtgenote is ook priester en staat op gelijke voet. Zij maakt wezenlijk deel uit van allerlei ceremoniën. Hij heeft twee kinderen, zoon en dochter, waarvan de dochter een bachelor in Education heeft. Zijn zoon staat op het punt van afstuderen (Accountancy). Dochter is getrouwd, heeft man en twee kinderen maar geen baan. Het liefst zou ze Engels willen studeren, maar dat stuit op verzet van haar echtgenoot. Zoon zal het zonder de juiste connecties en zonder een volle zak geld heel moeilijk krijgen om een baan te vinden. Het hebben van een goedgevulde beurs is niet alleen gunstig voor het krijgen van een goede baan, maar geeft ook toegang tot goede scholen. Geld opent heel veel deuren. Omkoperij is nog steeds een groot probleem in deze samenleving en zet de gewone man buiten spel.
Een ander probleem op Bali is dat grond hoe langer hoe meer in handen raakt van rijke Javanen en buitenlanders. De laatste groep mag officieel geen grond kopen, maar kan het wel bewerkstelligen via een tussenpersoon die de transactie op zijn naam zet. Voordat je het geld overdraagt, moet je eerst heel grondig onderzoek plegen naar het bestemmingsplan, want het kan zomaar gebeuren dat er plotseling 'iets' niet klopt met je aankoop, of een bouwvergunning zonder uitleg wordt ingetrokken. Zie dan maar je geld terug te krijgen. En natuurlijk moet het contract met de tussenpersoon ook waterdicht zijn. Wanneer de grondaankoop op Bali niet lukt, wijken sommigen naar Lombok uit, wat voor buitenlanders niet altijd een goede oplossing is omdat Lombok op islamitische grondregels geschoeid is. Fysiek op korte afstand maar mentaal een wereld van verschil.
Het is nog steeds druk op de weg. Dat is niet zo raar, want deze route is de enige rechtstreekse verbinding naar het noorden. Gelukkig neemt Pak Wayan na Bedugul een andere weg, de bergen in, en na een paar kilometers is er nog maar weinig verkeer. Natuurlijk zijn hier wel de nodige brommers en motorfietsen. Sinds de bevolking gemakkelijk een microkrediet kan krijgen voor het financieren van brommers, heeft het bezit ervan een enorme vlucht genomen. Het lopen en fietsen om naar school en werk te gaan, of om goederen te vervoeren, heeft plaats gemaakt voor de gemotoriseerde tweewieler. Waar wij in het Westen kampen met overvolle autoparkeerplaatsen, hebben zij in heel Indonesië te maken met een groeiend tekort aan parkeerplekken voor brommers.
De boeren in het gebied waar we nu doorheen rijden verbouwen kruidnagelen (de basis van de rijkdom van de VOC), bamboe voor de meubelmakerij en hortensia's. Ik heb nog nooit zoveel rijen hortensiastruiken bij elkaar gezien. Ze zitten niet echt vol in blad, maar zijn toch beter tegen hitte bestand dan de variant die ik in Nederland ken. Uiteindelijk gaan de struiken naar Denpasar, maar worden volgens Pak Wayan niet naar andere landen geëxporteerd.
Op een parkeerplaats zien we mensen driftig met camera's en mobieltjes in de weer. Het is een bellevue tussen twee meren: danau Tamblingan en danau Buyan. Het is de hoogste tijd om de echte Balinese koffie á la tubruk te drinken. De Balinese koffie wordt tot bijna poeder gemalen. Hierdoor hoeft de koffie niet zo lang te trekken. Let dan wel op dat je vóór het drinken niet gedachtenloos in je kopje roert. Het poeder is zo fijn dat het weer tijd nodig heeft om te bezinken. Wanneer je een slok met drab neemt, heeft het dezelfde werking op je ingewanden als het doorspoelen van koffiedik door de gootsteen voor de afvoer.
Voordat we weer verder gaan, nemen we het uitzicht nog even in ons op. De meren liggen er bijzonder mooi bij, maar ik begin ongeduldig te worden. Ik wil nu zo snel mogelijk naar ons hotel om mijn Facebookvriendin Srie te ontmoeten. Ze werkt daar als Marketing Manager. Ik heb allerlei oleh-oleh voor haar en haar dochtertje bij me.
De weg stijgt en daalt snel achter elkaar en ik kan er niet tegenop slikken om mijn oren vrij te maken. Mijn speekselklieren kunnen de vraag trouwens niet eens bijhouden. In de verte zie ik de zee. Wanneer we even later bij het Adirama Beach Hotel uitstappen, zie ik Srie al op me afkomen. Eerst uitgebreid begroeten en nog even allerlei formaliteiten afhandelen en dan een plekje in het seaside restaurant vinden waar de zeewind me zachtjes omarmt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten